In 2020 zou de tiende editie plaatsvinden van Festival Hongerige Wolf. Uiteindelijk werd het geen jubileumeditie, maar een jaar zonder festival. Hoe heb je dat als festivalorganisatie beleefd?
Het was natuurlijk erg jammer. Het programma was vorig jaar al bijna rond toen we hoorden dat het niet door kon gaan. Toen hebben we nog wel gekeken of het in het najaar kon plaatsvinden. Maar we zijn natuurlijk heel erg afhankelijk van de locatie en de omgeving van Hongerige Wolf, dus we konden niet zomaar in oogsttijd een festival organiseren. Tegelijk vindt het festival natuurlijk altijd buiten plaats, dus je bent ook zeer afhankelijk van het weer. Hoe dichter je naar de herfst gaat, hoe groter het risico dat je met zijn allen wegwaait in het weidse land daar. Uiteindelijk hebben we daarom wel moeten besluiten om het niet door te laten gaan. Dat was wel heel jammer, maar de plannen liggen gewoon nog op de plank en we hopen natuurlijk komende zomer alsnog onze tiende editie te kunnen vieren.
Heeft corona het festival ook nog wat positiefs opgeleverd?
Wat je in het algemeen wel merkt – ook bij kunstenaars en andere creatievelingen – is dat een lockdown je dwingt om na te denken over andere vormen van samenkomen en nieuwe vormen van kunst en voorstellingen maken. We hebben bij verschillende makers om ons heen mooie nieuwe dingen zien ontstaan en met een paar van die makers gaan we ook samenwerken voor komende editie, dus in die zin heeft het ook weer een positieve invloed op ons programma. Want wij zijn wel altijd op zoek en stimuleren graag nieuwe kunstvormen.
Je hebt het al over een tiende editie van het festival komende zomer. Er zijn dus plannen voor een (eventuele aangepaste) editie in juli?
Zeker! We willen deze zomer namelijk heel graag alsnog onze tiende editie vieren. We zijn zowel bezig met een ‘normale’ editie als eentje in aangepaste vorm. Maar we zijn behalve optimistisch natuurlijk ook wel realistisch, dus we weten dat de kans er is dat we onze hele festival helemaal anders moeten vormgeven. We zijn daarom nu ook met een coronaproof editie bezig waarbij we bezoekers in groepjes verschillende kunst- en ervaringsroutes door het dorp laten volgen. We kunnen bezoekers zo toch een ‘Festival Hongerige Wolf beleving’ meegeven en tegelijk de publieksstromen reguleren.
We zijn nu aan het kijken welke voorstellingen en artiesten geschikt werk hebben voor deze aangepaste variant om zo alvast een conceptversie voor dit alternatieve festival te kunnen voorbereiden. We willen rond 1 mei de knoop doorhakken over wat het gaat worden. We hopen natuurlijk dat we in ieder geval iets mogen organiseren, maar we vinden het ook al leuk om met zo’n aangepaste variant mensen kennis te laten maken met het festival.
In deze versie – we noemen het ‘Expeditie Hongerige Wolf’ – wordt het meer een dagjesfestival. Maar de omgeving met knusse B&B’s, mooie fietsroutes en een wellness in de buurt, biedt genoeg mogelijkheden om er een heel weekend aan vast te knopen. Je kunt zo een bezoekje aan het festival combineren met je eigen weekendje weg. En je kunt natuurlijk in de mooie nieuwe Hongerige Wolf trein naar het festival komen, dat is al een belevenis op zich. Je moet dan trouwens nog wel een stukje fietsen, maar daar leent de omgeving zich heel goed voor.
Je bent afgelopen jaar met je gezin verhuisd van het drukke Amsterdam naar het stille Groningse platteland. Heeft dat je kijk op het platteland en het dorpsleven veranderd?
Ik denk dat ik mede door het festival het platteland al meer ben gaan waarderen. Vroeger zei ik altijd: “Ik ga nooit in een dorp wonen.” Toen ik het eerste jaar op het festival was, miste ik bijvoorbeeld na tien dagen in Hongerige Wolf het geluid van de trams en de drukte van de stad. Maar de jaren daarop begon ik het daar steeds fijner te vinden. Dat als je er rondfietst dat je dan alleen maar velden om je heen ziet. Het geeft echt een soort van rust in je hoofd en dat ben ik wel heel erg gaan waarderen.
En sinds ik hier in Borgercompagnie woon, ben ik wel gaan inzien dat het ene dorp het andere niet is. In Hongerige Wolf wonen bijvoorbeeld ook veel mensen die oorspronkelijk niet uit de regio komen, maar er echt bewust naartoe zijn verhuisd vanwege de rust en het feit dat je daar echt je gang kunt gaan. Er zijn veel kunstenaars, veel vrije geesten. Dat maakt het dorp Hongerige Wolf wel anders dan een ‘gemiddeld’ dorp. Het is een heel gevarieerd gezelschap en dat maakt het – hoe klein het ook is – een heel levend en kleurrijk dorp.
Hoe zou jij het ultieme Festival Hongerige Wolf gevoel beschrijven. Oftewel: wat nemen reizigers mee naar huis na een ritje in de ‘Hongerige Wolf’?
Met een bezoek aan Hongerige Wolf en het festival kun je echt even ontvluchten uit het dagelijkse drukke leven en je overgeven aan een bijzondere ervaring op een plek waar tijd niet bestaat. Het is een plek en een festival waar je in alle rust en vrijheid nieuwe dingen kunt ontdekken, beleven en ervaren.
Als je naar het festival gaat, koop je een kaartje voor het hele weekend en kun je gewoon lekker bij elke voorstelling of concert komen aanwaaien en je laten verrassen. Je stapt weer op je fietsje en gaat eens bij een bewoner langs voor een kopje thee in de theetuin, kiekendiefexcursie, een expositie in het bos of je rust even uit op een strobaal onder het genot van een aaierbal (een echt Groningse delicatesse). En ’s morgens word je niet wakker door de wekker van je telefoon, maar kan het zijn dat je gewekt wordt door een klassiek ‘wakker word concertje’.
Het dorp ligt letterlijk op het uiterste puntje van Noordoost-Groningen, waar je de rest van Nederland (even) achter je laat. Om het wat poëtischer uit te drukken: ‘daar waar Nederland ophoudt en de verbeelding begint.’ De combinatie van de natuur, de weidse vergezichten en de voorstellingen die op verschillende locaties plaatsvinden zorgen voor weer nieuwe energie en inspiratie. Niets hoeft en alles kan en verder is het natuurlijk ook gewoon heel gezellig.
Foto’s Jan Lenting